Στην αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου για την κοινωνία μας είναι γνωστός ο διχασμός που βιώνει ο άνθρωπος ανάμεσα στην ιδιωτική καθημερινότητά του και στον κοινωνικό, δημόσιο βίο του. Είναι εξαιρετικά παράδοξο το φαινόμενο αυτού του διχασμού και δεν θα μπορούσε να επιλυθεί, αν το άτομο δεν κατανοήσει τη δύναμη που έχει η καθημερινότητά του και τις δυνάμεις που την κυβερνούν. Απόλυτη γνώση δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, αλλά ορισμένες αδρές γραμμές κατεύθυνσης ήδη είναι ορατές. Ένα βασικό χαρακτηριστικό της αντίληψης που έχει ο άνθρωπος για την κοινωνία είναι ότι αυτή αποτελεί τον «άλλον», ο οποίος είναι εν δυνάμει εχθρός αλλά και μέτρο σύγκρισης και φορέας αποδοχής του ίδιου. Όλοι οι φόβοι του εστιάζονται στον κίνδυνο που απορρέει από την ύπαρξη του εχθρού, χωρίς λογικά να μπορεί κανείς να αρνηθεί την επικινδυνότητα αυτή και γι’ αυτό εξάλλου είναι τόσο καλά θεμελιωμένη αυτή η αντίληψη. Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι η κοινωνία γίνεται το χωνευτήρι της δικής του ατομικής ευθύνης λόγω του μεγέθους της, δηλαδή μέσα σε αυτήν οι δικές του ευθύνες για την κατάσταση τόσο της κοινωνίας όσο και τη δική του αναμειγνύονται με τις ευθύνες όλων των άλλων και χάνονται μέσα τους με αποτέλεσμα να αισθάνεται αποενοχοποίηση. Ένα τρίτο στοιχείο είναι ότι η κοινωνία μπορεί ενίοτε να τον προστατεύει αλλά με ιδιαίτερη δύναμη τόσο απέναντι σε άλλες επικίνδυνες κοινωνικές δυνάμεις αλλά και απέναντι σε άλλους εξωτερικούς κινδύνους, δηλαδή αποτελεί ένα προστατευτικό κάλυμμα λόγω της πληθικής και οργανωμένης δυναμικής της. Ένα τέταρτο στοιχείο είναι ότι οι διεργασίες ανάπτυξης και υπεροχής που διαδραματίζονται μέσα στους κοινωνικούς κύκλους, μικρούς ή μεγάλους, απορροφούν όλη την προσοχή του ανθρώπου (πέρα βέβαια από το άγχος της επιβίωσης) έτσι ώστε να τον προστατεύουν από την καταγραφή του ωμού φόβου του θανάτου που είναι το θεμέλιο της ζωής του. Και το πέμπτο στοιχείο είναι ότι η διαπίστωση της εχθρικότητας της κοινωνίας αποτελεί όχι μόνον παράγοντα αποενοχοποίησης αλλά και δικαιολογίας για τις ατομικές επιλογές που έτσι ενισχύονται. Έτσι ο άνθρωπος στρέφεται στην ιδιωτική του ζωή θεωρώντας ότι ο εχθρός βρίσκεται έξω από αυτόν τον μικρόκοσμο και ότι αυτός ο ιδιωτικός κόσμος του δικαιούται να είναι το μοναδικό επίκεντρο της προσοχής του. Όμως όλα αυτά απαιτούν πολλή σκέψη και εργασία και δεν μπορεί παρά να είναι σταδιακά βελτιούμενα. Αν όμως δεν γίνει η αναγκαία προσπάθεια, τότε η αλλαγή δεν πρόκειται να έλθει και η επιθυμία γι’ αυτήν θα είναι φρούδα και όχι έντιμη. Ανδρέας Μπαγιώργος. Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Ψαθόπυργου. Στη Φυσική ως ‘ηρεμία’ ορίζεται η κατάσταση απουσίας αναταράξεων. Δεν έχω ακούσει ποτέ όμως κάποιον να έχει βρει ή να πουλάει ένα μαγικό κουμπί που θα σε φέρνει σε κατάσταση απόλυτης γαλήνης ή αλλιώς ηρεμίας.
Και πως να συμβεί άλλωστε κάτι τέτοιο αφού από μόνη της η φύση μας έχει απαντήσει με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει μια τέτοια σταθερά επιτεύξιμη κατάσταση. Έρχεται η έννοια της ‘αδράνειας’ να μας θυμίσει κλείνοντας μας το μάτι, ότι η ηρεμία δεν μπορεί παρά να είναι μια ουτοπία ή έστω μια προσωρινή κατάσταση στο χωρόχρονο που εμείς οι ίδιοι παραδεχόμαστε ότι ισχύει! Χαρακτηριστικά, ως αδράνεια ορίζεται η ιδιότητα των σωμάτων στην οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης. Και άρα και της Ηρεμίας!! Για ακόμη μια φορά, ο χρόνος αναδεικνύεται ο μεγάλος κυρίαρχος που ως ρυθμιστής όλων των πραγμάτων και καταστάσεων τους επιτρέπει να πάρουν τη θέση τους στο χώρο αλλάζοντας συνεχώς μορφή (ηρεμίας ή ανατάραξης…). By Kelly Lampousi Χημικός - Μηχανικός Κάτοχος Μεταπτυχιακού του διατμηματικού Ιατρικής Φαρμακευτικής και Χημείας. Γράφει ο Βασίλειος Κ. Γαλανόπουλος, δικηγόρος Πατρών. Με το άρθρο 21 του Συντάγματος προστατεύονται από το Κράτος ο γάμος και η οικογένεια, ως δύο ξεχωριστοί θεσμοί, ως γάμος δε προφανώς εννοείται η ένωση άνδρα και γυναίκας, είναι δε ανεπίτρεπτο με νόμο ακολούθως να χαρακτηρίζεται πλέον ως γάμος η ένωση ατόμων του ιδίου φύλου. Αντιβαίνει δε και στα χρηστά ήθη (άρθρο 5 του Συντάγματος) ο χαρακτηρισμός της ένωσης ατόμων του ιδίου φύλου ως «γάμος» (βλ. Π. Δαγτόγλου, Συνταγματικό Δίκαιο – Ατομικά δικαιώματα, 2012, σελ. 335 και 1132, καθώς και σχετικό άρθρο του αρεοπαγίτη ε.τ. Αριστείδη Πελεκάνου στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ της 25.9.2017). Από τις ανωτέρω διατάξεις ωστόσο δεν εμποδίζεται η νομική ρύθμιση συμβίωσης ατόμων του ιδίου φύλου, εκτός αν χαρακτηρίζεται από τον νόμο ως «γάμος».
Η έννοια της οικογένειας είναι ευρύτερη, καθώς περιλαμβάνει και συζύγους που δεν έχουν παιδιά και συντρόφους διαφορετικού φύλου άγαμης συμβίωσης και τα παιδιά τους, φυσικά ή υιοθετημένα. Περαιτέρω με το άρθρο 2 του Συντάγματος προστατεύεται η αξία του ανθρώπου, ορίζεται δε η προστασία της ως πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας. Το ανθρώπινο πρόσωπο προστατεύεται από της κυοφορίας του έως τον θάνατό του. Η θέσπιση νόμου που επιτρέπει την τεκνοθεσία ανηλίκου από άτομα του ιδίου φύλου στερεί όμως από τον ανήλικο την πολύτιμη και αναντικατάστατη πατρική και μητρική σχέση σε περιβάλλον θετικών γονικών προτύπων. Η τεκνοθεσία από άτομα του ιδίου φύλου και η ανατροφή ανηλίκων σε αυτό το περιβάλλον αντίκεινται στη συνταγματική έννοια της οικογενειακής ζωής, αλλά και στην αντίληψη της συντριπτικής πλειοψηφίας του κοινωνικού συνόλου για την έννοια της οικογένειας. |